EBBA เก้าอี้ที่อยู่ภายใต้แบรนด์ Kaoi มีจุดเด่นของรูปทรงและสี ที่สามารถสลับเปลี่ยนกันได้
คุณเมย์ ดีไซเนอร์และเจ้าของแบรนด์ Kaoi จะมาเล่าถึงแพสชันที่ทำให้โปรเจกต์ EBBA เก้าอี้ที่เริ่มต้นจากสมุดสเกตช์ของกราฟิกดีไซเนอร์ที่ไม่เคยมีพื้นฐานด้านเฟอร์นิเจอร์ จนได้เดินทางไปอยู่บนเว็บไซต์ออกแบบระดับสากลและแสดงงาน Milan Design Week 2022
โปรเจกต์ EBBA เริ่มขึ้นได้อย่างไร
EBBA เป็นสินค้าตัวแรกจากแบรนด์ Kaoi ซึ่งจุดเริ่มต้นมาจากตัวเมย์เอง จากแพสชันส่วนตัวที่เราเรียนกราฟิกดิไซน์มาซึ่งเป็นการทำงานสองมิติ แต่เราก็สนใจงานสามมิติด้วย เพราะรู้สึกว่ามันสามารถจับต้องมากกว่า เราเริ่มมาถึงจุดที่อยากจะลองทำอะไรที่ไม่ถนัดดูบ้าง แต่ยังต้องมีการออกแบบที่เน้นการใช้สี ลายเส้น และลวดลาย ที่เราเราชอบทำ
เมย์ไม่ได้คิดว่าทำสิ่งนี้ขึ้นมาเพื่อขายเป็นสินค้า แต่อยากจะทดลองนำสิ่งที่เราวาดไว้ในสมุดสเกตช์ออกมา ว่าสิ่งที่เราคิดมันจะสามารถเกิดขึ้นจริงได้ไหม ต้องบอกก่อนว่าเราเองไม่ได้มีพื้นฐานเกี่ยวกับการทำเฟอร์นิเจอร์เลย ตัวเรายังมองว่ามันเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับเราที่จะผลิตสินค้าชิ้นหนึ่งขึ้นมาด้วยความไม่แน่ใจว่ามันจะสามารถขายได้ไหม หรือจะต้องจัดการกับสต็อกสินค้าที่เหลือยังไงถ้าเกิดว่าสินค้าไม่สามารถขายได้อย่างที่คิดไว้
เมย์เลยออกแบบให้ตัวโปรดักส์มีความหลากหลาย และสามารถที่จะคัสตอมได้ด้วย เพื่อที่ลูกค้าจะสามารถเลือกเปลี่ยนชิ้นส่วนของสินค้าได้ ซึ่งในแง่ของการผลิตเอง เราออกแบบเพื่อให้ตัวสินค้าเองสามารถต่อยอดไปได้ในอนาคต และพยายามที่วางแผนอย่างรอบคอบในการออกแบบเพื่อให้สินค้าชิ้นนี้มันผลิตออกมาและมีความยั่งยืนในดิไซน์ของมันด้วย
แรงผลักดันที่ทำให้ EBBA เกิดขึ้น
ในช่วงแรกมันเป็นการก้าวผ่านสิ่งที่ชอบ และลงมือทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ถนัด เพราะเราไม่ได้เรียนมาโดยตรงและไม่ได้มีคนรู้จักอยู่ในวงการ ฉะนั้นเราตั้งใจที่จะท้าทายตัวเองในการทำมันให้สำเร็จ และอยากรู้ว่าเราจะสามารถเริ่มทำมันได้ด้วยตัวเองไหม
ต่อมาจะเป็นช่วงสองที่เราตัดสินใจจะเปิดขาย EBBA หลังจากที่ได้ออกไปแสดงงาน Bangkok Design Week ในปี 2020 ซึ่งผลตอบรับที่ดี ทำให้เรามองเห็นความเป็นไปได้ในตัวมัน ว่าสามารถขายได้และต่อยอดตัวแบรนด์ต่อไป เราเลยเริ่มทำแบรนด์ Kaoi ขึ้นมาด้วยชุดคำถามถัดไปที่ว่า ‘เราจะสามารถสร้างแบรนด์อะไรที่มันมีแต่ความเป็นเราทั้งหมดได้ไหม’ และ ‘อะไรที่ตอบสนองกับแพสชันของเรา’ เรามองว่าสินค้าที่แมสส์ (mass) มันขายง่ายนะ และเชื่อว่านักออกแบบทุกคนรู้ว่าทำอะไรแล้วจะขายได้ แต่ความท้าทายอยู่ตรงที่ถ้าเราอยากจะขายสิ่งที่เป็นตัวเรามาก ๆ มันก็จะเริ่มยาก แต่เราจะทำยังไงให้มันขายได้ มันอาจจะต้องใช้เวลาระดับหนึ่งเลย เพราะมันต้องสื่อสารความเป็นดิไซเนอร์ออกมาเพื่อให้ผู้คนได้เชื่อมโยงไปยังตัวแบรนด์หรือตัวดีไซเนอร์ให้ได้ ลูกค้าจะต้องซื้อไม่ใช่เพราะเขาแค่อยากจะซื้อสินค้าชิ้นหนึ่ง เขาจะซื้อด้วย DNA และเจตจำนงของดิไซเนอร์ นี่แหละคือแรงผลักดันของเมย์ในตอนนี้
เมื่อดีไซเนอร์ลงมาทำธุรกิจเจอปัญหาอะไรบ้างไหม
ตั้งแต่เราเริ่มทำ Kaoi มาเป็นเวลา 1-2 ปี มันมีช่วงหลงทางเหมือนกัน ถ้ามองในมุมการทำธุรกิจเราก็ต้องการหาเงินนะ แต่เรายังต้องหาตรงกลางเพื่อนำเสนอทั้งความเป็นตัวเราและยังสามารถขายได้จริง อีกอย่างคือในตอนนี้เราเป็นที่ยอมรับมากขึ้น เราเริ่มกดดันตัวเองและมองเรื่องการขายมากขึ้น ต่างจากช่วงแรกที่เราใช้ความกล้าของเราในการทำโปรดักส์ชิ้นหนึ่งออกมา เราเริ่มอยากจะเพลย์เซฟมากขึ้น แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องคอยเตือนตัวเองให้ไม่พยายามเพลย์เซฟจนเกินไป และไม่ลืมที่จะผลักดันความกล้านั้นออกมา อีกอย่างคือเราเริ่มกลัวคู่แข่งจากเมืองนอก เพราะถ้าเราอยากจะไปให้ไกลเรารู้เลยว่ามันต้องเรียนรู้อีกเยอะ
ความต่างในการขาย EBBA ในประเทศกับต่างประเทศ
จริงอยู่ว่าวงการออกแบบไทย ไม่ใช่แค่วงการเฟอร์นิเจอร์ แต่พูดถึงวงการออกแบบโดยรวมมันอาจจะยังดูไม่ได้เป็นที่ยอมรับในระดับสากลขนาดนั้น
ถ้าเราเปรียบเทียบจำนวนอัตราส่วนงานออกแบบในไทยยังไงมันก็น้อยกว่าประเทศอื่น ๆ ตัวผู้บริโภคเองก็เช่นกัน แต่การตัดสินใจและความง่ายหรือยากในการซื้อคิดว่าเหมือนกันเลย อย่างคนไทยบางคนที่เราเจอแล้วเขาต้องการสินค้าเราเขาจะตัดสินใจซื้อได้ในทันที หรือคนต่างประเทศที่เขามองแล้วต้องการสินค้าเราแล้วต้องการเขาก็เอาเลย แต่ถ้าไม่สนใจก็คือไม่สนใจเลย
พอเราหากลุ่มเป้าหมายของเราเจอมันจะง่ายมาก เพราะเขาตัดสินใจซื้อง่ายมาก ๆ แต่ความยากคือการต้องใช้เวลาหาคนเหล่านั้นให้เจอ อย่างเราพยายามจะยิงเข้าไปหากลุ่มเป้าหมายที่คิดไว้ผ่านแพลตฟอร์มต่าง ๆ แต่ก็ยังไม่เจอที่ใช่อยู่ดี จนอยู่มาวันหนึ่ง มันเกิดคลื่นบางอย่างขึ้นที่ดึงกลุ่มลูกค้าเหล่านั้นเข้ามาเจอกับเรา แบบที่เราไม่ได้ลงเงินยิงโฆษณาหรืออะไรเลย บางอย่างมันก็มาแบบไม่ทันตั้งตัว ซึ่งมันยังเป็นปริศนาที่เราจะต้องวิเคราะห์อยู่เหมือนกันว่าอะไรเป็นจุดเริ่มต้นของกระแสนี้
การโปรโมต EBBA ในเวทีสากล เริ่มยังไง
เมย์คิดว่าสำคัญเลยคือมันต้องมีสตอรีอะไรบางอย่าง มีคอนเซปต์ที่คนจะสามารถเชื่อมโยงกับมันได้ เราไม่รู้หรอกว่าคนที่ฟังเข้าใจคอนเซปต์ไหม แต่เวลาที่เราสื่อสารออกไปกับสื่อหรือสำนักพิมพ์ต่าง ๆ มันต้องน่าสนใจพอที่เขาจะนำเราไปเสนอให้คนอ่านได้
เรามองว่าจุดที่ทำให้ EBBA มันออกตัวไปได้ไกลในระดับสากล เริ่มต้นจากตอนที่ได้ไปลงนิตยสารออนไลน์ชื่อดังที่ต่างประเทศ เราคิดว่าตอนนั้นมันเกิดขึ้นถูกที่ถูกเวลา ถูกที่คือสื่อแรกที่นำเราไปลงถือเป็นสื่อที่เป็นต้นน้ำของวงการออกแบบเลย ทำให้สื่ออื่น ๆ ตามมาอีกมากมาย ตอนที่เราได้อ่านบทความที่เขาเขียนเรากลับรู้สึกว่าเขาเขียนได้ดีกว่าสิ่งที่เราได้อธิบายไปด้วยซ้ำ แสดงว่าเขาเข้าใจในสิ่งที่เราพยายามจะสื่อสารออกไป แม้มันอาจจะไม่ได้เป็นคำพูดเดียวกัน แต่มันยังอยู่ภายใต้เจตจำนงเดียวกัน
มันยิ่งทำให้เรามองว่าเรื่องราวของสินค้าและการสื่อสารไปยังผู้คนเป็นเรื่องที่สำคัญ และที่สำคัญยิ่งกว่าคือการนำเสนอตัวตนที่แตกต่างให้คนได้เห็น
เมื่อ EBBA อยู่ในเวทีสากลแล้ว มีเรื่องอะไรที่เราต้องเรียนรู้เพิ่มขึ้นไหม
เราว่าการขนส่งและเซอร์วิสหลังการขาย เป็นเรื่องที่ท้าทายสำหรับเราจนถึงตอนนี้ เราเริ่มต้นธุรกิจนี้ในช่วงแพร่ระบาดของโควิด-19 ทำให้ค่าขนส่งมันแพงกว่าปกติ เนื่องจากขนส่งเองก็ลดชั่วโมงลงด้วย ค่าขนส่งจึงสูงกว่าที่เราวางแผนไว้ในตอนแรก ทำให้เราต้องครอบคลุมใช้จ่ายเพิ่มในส่วนนี้ไว้เอง เรายังต้องพยายามหาวิธีอยู่ตลอดเวลาให้เหมาะสมกับสินค้าของเรา
สินค้าแต่ละชิ้นจะต้องมีการแพ็กที่ไม่เหมือนกัน เพราะตอนนี้นอกจาก EBBA แล้วเราก็มีสินค้าตัวอื่น ๆ ด้วยที่ทำจากวัสดุที่ต่างกัน เคยมีสินค้าที่เป็นถาด (BURI) แตกในการขนส่ง เราเลยต้องเสียค่าใช้จ่ายในการให้เขาส่งกลับมาและส่งตัวใหม่กลับไป ในบางครั้งเราแทบจะไม่ได้กำไรจากสินค้าด้วยซ้ำ แต่เราทำเพื่อเซอร์วิสหลังการขาย ซึ่งเป็นสิ่งที่เรายังต้องเรียนรู้อีกมากในอนาคต
เราส่งตัว EBBA ไปอเมริกามากขึ้น เพราะมีอยู่ช่วงหนึ่งมันเป็นกระแสมาก หลังจากนั้นเราได้เจอลูกค้าบางคนเอาเก้าอี้ของเราไปตั้งไว้ภายนอก ซึ่งเก้าอี้มันเป็นโครเมียมทำให้เกิดปัญหาในการใช้งานขึ้น แต่ด้วยความที่เราได้แจ้งว่าเรามีบริการหลังการขายแล้วลูกค้าต้องการที่จะเปลี่ยนเราก็ต้องเปลี่ยนให้ ต้องยอมรับว่าในส่วนของบริการหลังการขายเรายังทำได้ไม่ดี แต่เรายังอยากจะทำบริการนี้อยู่ เมย์เลยตัดสินใจเลือกตัดการขนส่งบางประเทศที่เหนือการควบคุมออกไป แล้วเหลือไว้แค่ที่ที่เราจะสามารถดูแลในบริการหลังการขายเหล่านั้นได้ ในวันไหนที่เราพร้อมสำหรับตลาดที่กว้างขึ้น เราค่อยเริ่มขยายออกไป วิธีของเมย์จะเป็นเหมือนการทำวงกว้างเข้าใน เพราะพอเราทำอะไรที่เกินความสามารถตัวเอง เรายังสามารถหนีกลับมาตั้งหลักในวงเล็ก ๆ ของเราก่อนได้เสมอ
EBBA ได้โชว์ที่ Milan Design Week เป็นยังไงบ้าง
เป็นประสบการณ์ที่ดี เพราะมันทำให้เราได้รู้ว่าการไปอยู่ตรงนั้นมันเป็นยังไง ก่อนไปเราคิดว่าเราเองน่าจะพร้อมแล้วและมีความมั่นใจในการไปแสดงงาน แต่พอไปถึงงาน Milan Design Week มันใหญ่มากและมีอะไรให้ดูเยอะแยะเต็มไปหมด เราเป็นแค่หนึ่งโปรเจกต์ที่ได้ไปโชว์เฉย ๆ เอง ซึ่งมันทำให้เราสะท้อนว่าเราต้องกลับมาแล้วพัฒนาตัวเองให้ได้มากกว่านี้
Milan Design Week มันคือการรวมงานดีไซน์จากนักออกแบบทั่วโลกไว้ งานมีความหลากหลายและแตกต่างทั้งเรื่องของวัสดุ การผลิต หรือแม้แต่วิธีการนำเสนอ มันใหม่และเปิดโลกสำหรับเรามาก ๆ เราตั้งคำถามกับตัวเองว่า ถ้าเราอยากจะอยู่ในตลาดและเป็นที่น่าจดจำและแตกต่างจากคนอื่นยังไงได้บ้าง ถ้าเป็นในไทยอาจจะยากระดับหนึ่ง แต่ในระดับสากลแล้วเราจะถูกยอมรับได้ยังไง เพราะงานนี้มันทำให้เรารู้เลยว่าดีไซน์อย่างเดียวมันไม่พอ รูปลักษณ์อย่างเดียวมันไม่พอ บางคนนำเรื่องของวิทยาศาสตร์เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการผลิต วัสดุที่เขาใช้จะไม่ใช่เหล็ก ผ้าไหม หรืออะไรทั่วไป แต่มันกลายเป็นวัสดุใหม่ที่ต้องใช้ระยะเวลาในการผลิต นอกจากนี้ยังมีเรื่องวัสดุทางภูมิศาสตร์ของแต่ละประเทศ เราไปงานนี้ไม่ใช่เพื่อให้ตัวเรารู้สึกโอเคที่มาถึงจุดนี้ได้แล้ว แต่มันทำให้เรารู้ว่ามีอีกไกลที่เราจะต้องขึ้นไป
โปรดักส์แต่ละประเทศมีจุดเด่นที่แตกต่างกันไหม
ตอนที่ไปงานที่มิลานเมย์ไม่ได้มองว่าแต่ละประเทศมีจุดเด่นด้านไหน เราแค่มองหาความแตกต่างและหลากหลายในแต่โปรดักส์เท่านั้น ส่วนหนึ่งที่เรามองมันในมุมนี้เพราะไม่ได้อยู่ในอุตสาหกรรมนี้ตั้งแต่ต้น และเราก็ไม่ได้เรียนสายนี้มา ไม่ได้ชำนาญหรือมีองค์ความรู้จะเข้าใจรายละเอียดบางอย่าง ทำให้เรามีข้อดีคือเราสามารถรับสิ่งใหม่ได้เรื่อย ๆ เพราะมันตื่นเต้นสำหรับเราไปหมด
ถ้าเป็นคนไทยก็แทรกความเป็นไทยลงไปในงานเป็นรูปแบบเช่น ผ้าทอทำให้มันโมเดิร์น เมย์รู้สึกว่าทุกคนที่ทำแบบนั้นได้เขาเก่ง หลายคนสามารถสื่อสารความเป็นไทยในรูปแบบที่ใหม่ขึ้น แต่เมย์มองว่ามันสามารถสื่อสารความเป็นไทยผ่านไอเดียก็ได้ เพราะจริง ๆ แล้วสิ่งที่เราซึมซับ ผ่านสภาพแวดล้อมที่หล่อหลอมให้เราเป็นเราในแบบใดแบบหนึ่งมันย่อมทำให้วิธีการคิดของเราต่างจากคนในอีกประเทศอยู่แล้ว
มีความเห็นกับอุตสาหกรรมเก้าอี้อย่างไร
จากประสบการณ์และความเห็นส่วนตัวที่เจอคือปัญหาหลัก ๆ ที่เจอกันแทบทุกคนก็คือเรื่องของซัปพลายเออร์ ความจริงแล้วดิไซเนอร์มีแบบเก้าอี้ในใจกันเยอะมาก ๆ แต่สุดท้ายต้องมาตกม้าตายกันในเรื่องของการผลิต และความปวดหัวของการตัดราคาการผลิตที่ต้องเจอแน่ ๆ
ประสบการณ์ระหว่างทำโปรเจกต์ที่มีประโยชน์และอยากแชร์
เรามองว่าทุกคนมีวิธีการเริ่มต้นทำอะไรสักอย่างต่างกัน คนมักจะบอกว่า ‘ให้เรียนรู้ก่อน แล้วค่อยเริ่ม’ แต่เราเองเป็นคนแบบนั้นไม่ได้ ถ้าทำแบบนั้นเราจะไม่ได้เริ่ม เราเป็นคนแบบที่ ‘learning by doing’ ถ้าจะให้ไปศึกษาเลยนาน ๆ เราอาจจะเบื่อ แต่ถ้าให้เริ่มทำเลยเหมาะกับเรามากกว่า
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็ยังอยากทำแบบเดิม ทำแบบที่ไม่รู้อะไรเหมือนเดิม เพราะอย่างที่บอกว่าความตั้งใจแรกของเราไม่ใช่การผลิตของออกมาขาย แต่เป็นการที่เราอยากเรียนรู้และใช้เวลา ค้นหากับมัน
ประสบการณ์แบบนี้มันเป็นประโยชน์กับเรามาก เพราะมันค่อย ๆ เสริมสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง มันทำให้เราได้เรียนรู้จุดแข็งจุดอ่อนของตัวเอง เราจะมองเห็นว่าเราขาดหรือเกินในจุดไหนไป
มีหลายอย่างมากที่คิดว่าตัวเองทำได้ แต่พอทำจริง ๆ กลายเป็นว่าทำไม่ได้ เราไม่ได้เก่ง หรือพร้อมที่จะทำในแบบอย่างที่ตัวเองคิดไว้ อย่างตอนแรกเราคิดไว้ว่าของเราผลิตออกมายังไงก็ต้องขายได้ แค่ต้องยิง Ads ทำ marketing ซึ่งมันมีให้เรียนรู้อยู่แล้ว แต่มันไม่ใช่เลย ความจริงคนเรามันไม่สามารถทำทุกอย่างเองได้
ในตอนนี้เมย์ก็ยังทำเองคนเดียวทั้งหมด เพราะเรารู้สึกว่ามันยากที่จะหาใครมาทำแทน และไม่กล้าที่จะให้ใครเข้ามาช่วย เราอยากทำเองในทุกขั้นตอน เพราะกลัวว่าถ้าให้คนอื่นทำจะไปพลาดตรงไหนที่เราไม่เห็นรึเปล่า ทุกวันนี้เราเลยต้องปรับตัวเองให้คนอื่นเริ่มเข้ามาช่วยในสิ่งที่เราไม่จำเป็นต้องทำเองบ้าง
บทเรียนที่ดีในระหว่างการทำงาน
เรื่องของการเริ่มสร้างทีม ต้องเริ่มวางแผนการขายออกมาและเตรียมตัวว่าต้องเตรียมตัวอะไรบ้าง เพราะบางทีมันน่าเสียดายเวลาเหมือนกันช่วงในช่วงเวลาที่แบรนด์กำลังเป็นกระแส
นอกจากนี้คือปัญหาเรื่องการหาที่ถ่ายรูปทุกวันนี้เรายังไม่เจอที่ที่สามารถถ่ายรูปและบ่งบอกความเป็นโปรดักส์และแบรนด์ได้ มันสำคัญมากที่จะหาพื้นที่ ที่สามารถจะนำเสนอตัวงานได้อย่างเหมาะสม ภาพมันต้องสื่อสารในตัวตนเรื่องเรื่องราวของโปรดักส์ที่เรานำเสนอ ตอนนี้เมย์เลยต้องการสถานที่ที่พร้อมสำหรับแบรนด์ Kaoi แต่ก็ยังไม่ได้แพลนอะไรไว้มาก เพราะค่าใช้จ่ายกับภาพที่คิดไว้ค่อนข้างสูงอยู่เหมือนกัน
มีใครที่เราอยากแนะนำให้รู้จักไหม เป็นแบรนด์หรือเป็นคนก็ได้
Ettore Sottsass ดีไซเนอร์ที่เหมือนเป็นบิดาของ Memphis เมย์ว่างานเขามันออกมา boldมาก ๆ มันจะมีความพอดีของคนที่มีสไตลิงจัด ๆ แต่ยังสามารถเอามาใช้ในชีวิตประจำวันได้ หลายคนอาจจะมองว่า เมมฟิสเป็นอะไรที่ง่าย เพราะเป็นการนำรูปทรงธรรมดา ๆ มาประกอบกันเท่านั้น แต่ด้วยพื้นฐานทางสถาปัตยกรรมที่เขามี เขาเลยใช้การคิดคำนวณในการดิไซน์ทำให้ทุกอย่างดูมีเหตุผลและตอบโจทย์ในตัวมันเอง ทำให้งานเขาแตกต่างจากคนอื่น สำหรับเมย์เองมองว่าปัญหาคือการที่เราจะทำสิ่งที่ตัวเองชอบและสิ่งที่ลูกค้าชอบไปพร้อม ๆ กันยังเป็นเรื่องที่ยังคงหาคำตอบอยู่
สิ่งที่ทำอยู่ในชีวิตการทำ EBBA และอยากแชร์ให้ฟัง
เมื่อก่อนจะชอบออกไปทำงานข้างนอกนะ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว เรารู้สึกว่าถ้าอยากให้การทำงานมันมีประสิทธิภาพเราต้องใช้เวลาอยู่กับตัวเองเยอะ ๆ เราทำงานที่บ้านใช้เวลาบ่มเพาะความคิดตัวเอง ไม่ได้เป็นการทำงานที่เริ่มแล้วต้องเสร็จ แต่ต้องสามารถจบงานได้ด้วยตัวเอง แม้จะไม่มีหัวข้อหรือเดดไลน์ เพราะมันจะมีบางวันที่เราไม่มีโจทย์และไม่สามารถเร่งทำหรือสรุปให้จบภายในวันนั้นได้ เราเลยคิดว่าเราจะไปนั่งไม่มีโจทย์ข้างนอกทำไม
ในระหว่างทำ EBBA ตอนไหนที่รู้สึกดีใจที่สุด
เลือกยากเหมือนกันที่ดีใจที่สุดจริง ๆ คงเป็นตอนที่ MOMA ติดต่อมา ตอนนั้นตกใจมาก พูดไม่ออกบอกไม่ถูก เราคาดหวังไว้น้อยมาก ๆ สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้เราช็อกเหมือนถูกรางวัลอะไรแบบนั้น เรารู้สึกว่าเราตั้งใจกับมันมาก ๆ พอวันหนึ่งมันได้รับผลตอบรับที่ดีก็ดีใจ แต่เราพยายามจะเข้าใจว่ามันเป็นเทรนด์แหละ เดี๋ยวมันก็จะมาแล้วผ่านไป
ต่อมาคือตอนที่มีลูกค้าที่เขาซื้อเก้าอี้เราไปตั้งใน co-workingspace แล้วเขาส่งกลับมาให้ดูว่าเขาใช้มันยังไง จัดวางยังไง มันทำให้เราประทับใจมาก ๆ แม้เขาจะไม่ได้เป็นคนดังหรืออะไร เราเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่ามันจะสามารถเอาไปวางแบบนั้นได้ หรือมีคนที่เอาเก้าอี้ 10 ตัวไปตั้งล้อมวงให้คนได้คุยกัน การแชร์ภาพของลูกค้ากลับมาที่เราทำให้เรารู้สึกเหมือนเรามันมี community บางอย่างที่เกิดขึ้นในแบรนด์และทำให้เรารู้ว่าเก้าอี้ของเรามันไปทำให้พื้นที่มันมีความเป็นมิตรมากยิ่งขึ้น
ถ้าเป็นตอนช่วงแรกคือตอนที่ตัวเก้าอี้มันเริ่มขึ้นมาเป็นแค่โครงเหล็ก ตอนนั้นยังไม่พ่นสีด้วยซ้ำ แต่มันมีที่นั่งและผ้าคลุมโง่ ๆ อันหนึ่ง เราก็โคตรตื้นตันกับสิ่งนี้แล้ว เมย์รู้สึกว่าการลงทุนทำไปครึ่งปี-เกือบปีมันได้มามากกว่าเก้าอี้ แต่มันสะท้อนให้เห็นถึงคือความตั้งใจของตัวเราเอง
ในระหว่างทำ EBBA ช่วงเวลาที่ชอบที่สุดตอน
ถ้าเป็นช่วงเวลาที่ชอบที่สุดในระหว่างการทำ EBBA คือระหว่างทางการขับรถไปโรงงานที่อยู่สุพรรณฯ ทุกครั้งจะใช้เวลาประมานชั่วโมงกว่า โคตรเหนื่อยแต่โคตรจะตื่นเต้น เพราะทุกครั้งที่ได้ไปจะมีพัฒนาการบางอย่างเกิดขึ้น เช่น ช่างสามารถทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ได้แล้ว หรือขนาดและสีที่ยังต้องปรับ พอได้เห็นการเติบโตของมันในโรงงานก็รู้สึกดีไปกับมันด้วย ตอนที่มันยังเป็นแค่โครงเหล็ก ตอนนั้นยังไม่พ่นสีด้วยซ้ำ แต่มันมีที่นั่งและผ้าคลุมมอดอัปอันหนึ่ง แค่นั้นเราก็โคตรตื้นตันกับสิ่งนี้แล้ว เมย์รู้สึกว่าการลงทุนทำไปเกือบปีมันได้มามากกว่าเก้าอี้ สำหรับเมย์มันสะท้อนให้เห็นถึงความตั้งใจของตัวเราเอง เพราะถ้าเราไปตอนเสร็จแล้วเราอาจจะยังไม่ทันได้ซึมซับอะไรกับมันขนาดนั้น แต่ครั้งแรกที่เราได้เห็นทุกอย่างมันเสร็จที่โรงงาน ได้ตรวจงาน มันทำให้เกิดเฟิสต์อิมเพรสชันที่เราชื่นใจ
สีที่ชอบ
สีเขียวติดเหลือง ความจริงเหลืองเป็นสีที่เมย์พยายามไม่ใช้มาตลอด เพราะรู้สึกว่ามันดูเด็ก แต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันเป็นสีที่ค่อนข้างไทม์เลสถ้าต้องพูดถึงสีเก้าอี้จะนึกถึงสีนี้เวลาเลือกสี มันเป็นอะไรที่ต้องแสดงให้เห็นถึงเอกลักษณ์ของตัว EBBA
